غم و اندوه احساسات پیچیده‌ای هستند و نوشتن در مورد آنها به همین اندازه پیچیده است. با دنبال کردن نکات زیر می‌آموزید که چگونه قوس کاراکتری خود را با فقدان، تمنا و عمق احساسات روحی تجسم کنید.
غم و اندوه چیست؟
اندوه یک احساس غم انگیز است که اغلب از مرگ ناگهانی یا پیش بینی شده یکی از اعضای خانواده، عزیزان یا بهترین دوست شما بوجود می‌آید. جدایی، ناپدید شدن، و سایر رویدادهای ناراحت کننده در نوشته شما نیز می‌تواند باعث غم و اندوه شخصیت‌ها شود.پنج مرحله غم و اندوه عبارتند از انکار عاطفی، خشم، کشمکش، افسردگی و پذیرش و کاراکترهای شما ممکن است در هر یک از مراحل مختلف آن قرار بگیرند.
هدف از نوشتن از غم و اندوه در داستان چیست؟
غم و اندوه یک حالت هیجانی چالش برانگیز است که می‌تواند نقش اساسی در رشد شخصیت‌ها داشته باشد. به عنوان مثال، گنجاندن غم و اندوه در داستان شما ممکن است قوس کاراکتری شما را با از دست دادن، اشتیاق و عمق احساسی مجسم کند. خاصیت ارتجاعی و ظرافت اندوه، آن را به آفرینش جذابی از هنر نویسنده تبدیل می‌کند. ممکن است یک روز کاراکتر اصلی با خوشحالی در حال حرکت باشد و روزی دیگر بلند شدن از رختخواب برایش دشوار باشد.
اگر در حال نوشتن یک خاطره یا مقاله هستید، نوشتن در مورد غم و اندوه خود ممکن است به هدف دیگری نیز کمک کند. مثلا میتوانید حتی نوعی احساس بسته شدن را ایجاد کنید. در این سناریو، شما به کاراکتر اصلی در نوشته خود تبدیل می‌شوید، اما خوانندگان همچنان می‌توانند با قوس شما و احساسات موجود در کارتان ارتباط برقرار کنند.
غم و اندوه در داستان
غم و اندوه می‌تواند در ژانرهای مختلف به روش‌های مختلف ظاهر شود. در اثری رئالیسم، مانند نمایشنامه حفره خرگوش (۲۰۰۷) اثر دیوید لیندزی آبایر، برنده جایزه تونی، قهرمان داستان بکا، با تقسیم احساسات، اجتناب از حضور در گروه حمایتی و به تعویق انداختن روند سوگواری مناسب، برای از دست دادن فرزندش غصه می‌خورد.
فیلم ترسناک موروثی، آری آستر، (۲۰۱۸) مادری به نام آنی را به عنوان یک فرد غمگین نشان می‌دهد. اما در این فیلم، شبح دختر گمشده‌اش، سلامت روان آنی را به خطر می‌اندازد و منجر به تهاجمات و وحشت فراطبیعی می‌شود.
نویسنده جوآن دیدیون در کتاب خود به نام سال تفکر جادویی (۲۰۰۵) در مورد از دست دادن همسرش، نویسنده جان گرگوری دان، و بیماری دخترش نوشت و سفر او را در غم و اندوه پس از این حوادث بررسی کرد.
چگونه در مورد غم و اندوه بنویسیم
اندوه یک کاراکتر ممکن است بخشی جدایی ناپذیر از خاطرات، داستان کوتاه، نمایشنامه، رمان، فیلم یا سریال تلویزیونی باشد. ببینید چگونه میتوانید با این نکات غم و اندوه را در داستان غمگین یا سایر آثار مکتوب خود بگنجانید.
- اجازه دهید کاراکترها به شیوه خودشان غم و اندوه را تجربه کنند: افراد غصه دار احساسات خود را به گونه‌ای متفاوت نشان میدهند. برخی ممکن است به نوشیدن روی بیاورند، برخی دیگر ممکن است از منشا رنج دور شوند و دیگری ممکن است به دنبال درمان باشد. نحوه نشان دادن غم و اندوه کاراکترها باید مطابق با ماهیت آنها باشد و انسانیت آنها را آشکار کند.
- اجازه دهید کاراکترها سفر خود را طی کنند: ممکن است غم و اندوه جزء لاینفک بخشی از روز هر کاراکتری باشد. تغییر دادن مراحل و اشکال غم باعث می‌شود نوشته پویاتر شود، و کاراکتر از طریق غم و اندوه رشد کند، در این صورت میتوانید شخصیت جذابتری خلق کنید.
- نوع غم و اندوه را مشخص کنید. غم، ریشه در فقدان عمیق دارد و برای خوانندگان و مخاطبان برای درک بهتر روند سوگواری شخصیت‌ها، این فقدان باید بسیار خاص باشد. شما باید مشخصا نشان دهید که شخصیت سوگوار کیست، این روند چقدر طول کشیده و اندوه چگونه در جسم و روح او ریشه دوانده است.
- خواننده را وادار کنید تا عاقبت کاراکتر برایش مهم باشد. غصه خوردن ممکن است به طور خودکار به شما در حلق کاراکتری دلسوز کمک کند. اما نباید او را از طریق غم و اندوه تعریف کنید. به آنها علایق، سرگرمی، روابط و خصوصیات دیگری هم بدهید که باعث خلق کاراکتری جذاب شود.
- از گذشته نمایی استفاده کنید. گذشته نمایی یک تکنیک روایی است که نویسندگان برای مشخص تر نشان دادن دورانی راحتتر برای کاراکترها استفاده می‌کنند که در آن با فردی که برایش غصه دارند روبه رو شده‌اند. این تصاویر ارتباطی پویا مابین کاراکتر اصلی و کسی که دلشان برای او تنگ شده ایجاد می‌کنند.
